آیت الله العظمی بهجت : دو کلمه از شیخ انصارى; نقل شده است که بر علوّ مقام او دلالت دارد.

اول آن‌که: یکى از اهل علم حاجتى داشته و مدت‌ها به حرم مشرف مى‏شده و توسل مى‏کرده است، تا این‌که روزى، عربى را مى‏بیند که وارد حرم شد و عرض حاجت کرد (فرزندش بیمار بوده) و فوراً همان جا حاجتش برآورده شد؛ از این رو، خیلى ‏ناراحت مى‏شود و به اصطلاح، قهر مى‏کند و تصمیم مى‏گیرد از عراق برود. وقتى به محل اقامتش بر مى‏گردد، به او مى‏گویند: «چندین بار، خادم شیخ به سراغ شما آمد و شما نبودید». در همین وقت، دوباره خادم سر مى‏رسد. (او را به نزد شیخ فرا می خواند و او به خدمت شیخ شرفیاب می‌شود) سرانجام بعد از آن‌که شیخ، حوائج او (هزینه حج، منزل و عیال) را برآورد، به او مى‏فرماید: «شما نگاه نکنید به این‏ مردم. این‌ها را این طور عادت داده‏اند؛ اما شماها اگر خواستید حاجتتان برآورده شود، بر خشوع و خضوع خود در نماز بیفزایید».

کلام بزرگى است. کأنّ [گویی] مى‏فرماید که به این، أحوج [نیازمندتر]  هستید.

دوم آن‌که، ایشان مریض شده بودند و اهل علم و عرب‌ها به دیدنشان آمده، و طىّ عیادت گفته بودند: «ان‌شاءالله خوب ‏مى‏شوید». ایشان در پاسخ فرموده بود:

المَوتُ و الحیاةُ من عَوارِضِ البدنِ و السّوجُ سَوادُ الْوَجهِ فى الآخرة؛

مرگ و زندگانى از عوارض بدن است؛ ولى مصیبت، سیاه رویی در آخرت است.

نکته‏ هاى ناب، ص ۸۵٫