با این مقدمه، شاید کلام امام رضا علیه­السلام را بهتر درک کنیم که فرمودند:

«… امام، پدر دل­سوز است… امام (هم­چون) مادرِ نیکوکار، نسبت به طفلِ کوچک است.»[۱]

هیچ­کس در دل­سوزی و شفقت مادر نسبت به فرزند شیرخوارش تردید نمی­کند؛

اما آیا کسی یاد می­کند امامی را که دل­سوزیش به حال ما بیش از آن مادر است؟!

چشم به راهی مادر، در هنگامِ بازگشت فرزندِ دور از وطن را دیده­اید؟

آیا یاد کرده­اید از امام زمان ِخود که بیش از مادر، چشم به راهِ بازگشتِ ما به سوی خویشتن است؟

چه شده که تعلقات دنیوی ما را در تله­ی خود گرفتار کرده­است­؟

چه شده که به این و آن دل بسته­ایم و از دل­بند حقیقی عالم غافل شده­ایم؟

آیا در قلبِ خود جایی برای امام عصر علیه­السلام خالی گذارده­ایم؟

﴿ أَلَمْ یأْنِ لِلَّذِینَ آمَنُوا أَن تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِکرِ اللَّهِ وَ مَا نَزَلَ مِنَ الْحَقِّ وَ لَا یکونُوا کالَّذِینَ أُوتُوا الْکتَابَ مِن قَبْلُ فَطَالَ عَلَیهِمُ الْأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ …﴾[۲]:

﴿ آیا هنگامِ آن نرسیده که دل­های مؤمنین برای خدا خاشع گردد و نباشند همانند آنان که قبلاً کتاب بر آن­ها نازل شد؛ پس دورانی طولانی بر آن­ها گذشت و دل­هایشان سخت شد…﴾

نکند که ما هم مانند گذشتگان، در اثر روزمرّگی زندگی چنان محو زرق و برق دنیا شده­ایم که خاطرمان از یاد مهدی علیه­السلام تهی شده باشد؟

نکند که طولانی شدن غیبت، ما را مصداقِ ﴿ فَطالَ عَلَیهِمُ الاَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُم ﴾[۳] کرده باشد؛ قساوت قلب در اثر طولانی شدن دوران غیبت را به ما نسبت دهند و ما را با اهل کتابی هم­سان کنند که قصد جان پیامبرانشان می­کردند!

بیا امروز من و تویی که هر روز و هر ساعت به هزاران زیبایی دنیا اندیشه می­کنیم،
اکنون و در این ساعات و لحظات پربرکت، بر دل خویش نظر افکنیم.

هیهات که دل ما را زنگارِ بی تفاوتی و غفلت نسبت به امام زمان علیه­السلام پوشانده باشد؛

بیایید قدری بنشینیم و با خود حدیث نفس کنیم:

آیا قلبِ ما در طولِ روز، به یاد حضرت مهدی علیه­السلام می­تپد؟

آیا دلمان می­سوزد که جوانی مان گذشت و روی آن ماه طلعتِ خدایی را ندیدیم؟

آیا دلمان به سان پرنده­ای به سوی آن غایب از نظر پر می­کشد؟

که امام حسن عسکری علیه­السلام فرموده­اند:

« فرزندم مهدی! بدان که دل­های مردمان با اخلاص و طاعت پیشه، به­سان پرندگانی که به سوی آشیانه پر می­کشند، مشتاقِ تو هستند.»[۴]

اگر نه چنین­ایم که دل هایمان با شنیدن نام مهدی علیه­السلام کنده شود؛

اگر در طولِ روز و شاید هفته و ماه، دلمان به سوی آن عزیز پر نمی­کشد؛

باید که در این ایام فکری به حال ِخود کنیم.

ای که پنجاه رفت و در خوابی مگر این پنج روزه دریابی

هنوز دیر نشده!

توسّلی، توجّهی و دعایی بر سلامتی و فرجش

که اوست مهربان تر از مادر…

[۱]. کافی۱: ۱۹۸، ح۱٫

[۲]. حدید(۵۷): ۱۶؛ امام صادق علیه­السلام فرمودند:« این آیه که در سوره ی حدید است… درباره­ی مردم زمان غیبت نازل شد و منظور از «اَمَد» مدت غیبت است »؛ شیخ علی کورانی، معجم الاحادیث الامام المهدی علیه­السلام ۵: ۴۴۲٫

[۳]. حدید(۵۷): ۱۶: ﴿ مدت ( غیبت ) بر آن­ها طولانی شد؛ پس قلب­هاشان سخت گردید. ﴾

[۴]. کمال الدین۲: ۴۴۸، باب ۴۳، ضمن حدیث ۱۹٫
—

نوشته بيتا مدرسي

صفحات: 1· 2