گل محمدی، قرمز است؛
برگ درخت، سبز است؛
گنبد حرم امام رضا(ع)، زرد است؛
توپی که دیروز خریدی، سفید است؛
دمپایی مادرت، صورتی است؛
موی سرت، سیاه است؛
در خانه، قهوه‌ای است؛
و دوچرخه تو، آبی است.

این چیزها را که می‌بینیم، می‌فهمیم هر کدام رنگ مخصوصی دارند؛اما اگر چیزی را نبینیم، آیا می‌توانیم بگوییم چه رنگی است؟اگر چیزی جسم نبود و دیده نشد، آیا می‌توان گفت چه رنگی است؟ مثلا عقل چه رنگی است؟ مهربانی چه رنگی است؟ شادی چه رنگی است؟ هیچ کدام از این‌ها دیدنی نیستند تا بگوییم چه رنگی‌اند؟
خدا هم همین طور است. او را نمی‌توان دید تا بگوییم چه رنگی دارد. اطلا خدا دیدنی نیست تا رنگی داشته باشد. خدا آفریننده رنگ‌هاست و رنگ داشتن برای او بی‌معنی است.
البته در قرآن از ما خواسته شده است تا به رنگ خدا دربیاییم. باید بدانی که منظور قرآن از رنگ خدا، رنگ‌هایی مثل سبز و زرد و آبی و قرمز نیست، منظور قرآن از رنگ خدا، ایمان داشتن به خدا و انجام کارهایی است که او دوست دارد.
رنگ خدا یعنی؛ ایمان، مهربانی، خوبی و پاکی.

اگر تو نماز بخوانی، به رنگ خدا درآمده‌ای؛
اگر به نابینایی برای عبور از خیابان کمک کنی، هم‌رنگ خدا شده‌ای؛
اگر پاک‌کن یا مدادت را به دوستت قرض بدهی،به رنگ خدا درآمده‌ای؛
اگر به مادرت کمک کنی، رنگ خدا را گرفته‌ای؛
اگر قرآن بخوانی، همرنگ خدا شده‌ای؛
اگر حسود نباشی، رنگ خدا بر دلت نشسته است؛
و خلاصه آنکه هر چه باایمان‌تر، راستگوتر،پاک‌تر و مهربان‌تر شوی، رنگ تو خدایی‌تر شده است؛
رنگ خدا یعنی دوستی با خدا و مهربانی با بندگان او که این زیباترین رنگ دنیاست.

منبع