یک کارشناس مدیریت زمان که در حال صحبت برای عده­ای از مدیران بود برای تفهیم موضوع مثالی بکار برد که هیچ وقت فراموش نمی­ شود.

او در برابر دیدگان مدیران، کوزه دهان گشادی را از زیر میز بیرون آورد و سپس حدود دوازده قلوه سنگ نسبتا بزرگ را یک به یک و با دقت در آن چید. وقتی کوزه پر شد و دیگر سنگی در آن جا نمی ­گرفت پرسید: آیا کوزه پر شده است؟ همه گفتند: بله.

او سپس یک سطل شن ریز از زیر میزش بیرون آورد و مقداری از آن را داخل کوزه ریخت و کوزه را تکان داد تا شن ­ها در فضای خالی بین سنگ­ ها قرار گیرند. بار دیگر پرسید: آیا کوزه پر است؟ یکی گفت: احتمالا نه. او گفت: خوب است، و سپس ادامه داد: چه کسی می ­تواند بگوید نکته این مثال چه بود؟ یکی از مدیران پاسخ داد: این مثال می­ خواهد بگوید برنامه زمانی ما هر مقدار هم فشرده و پر باشد اگر دقت و تلاش کنیم کارهای بیشتری می ­توانیم در آن بگنجانیم.

استاد: نکته خوبی است ولی پیام حقیقی این نیست. این مثال به ما می­ آموزد که اگر سنگ ­های بزرگ را ابتدا و در زمان مناسب نگذارید (و از همان اول فقط سنگ­ های ریز را بریزید) هیچ گاه فرصت پرداختن به آن­ ها را نخواهید یافت.